Prowincja? to nie tu! – czyli prowincja nieprowincjonalna - 2004

Motto: Prowincja to nie miejsce na świecie!
prowincja to sposób patrzenia
– na siebie,
– swoje potrzeby i możliwości
– na swoje otoczenie i jego wartości

Celem projektu jest pobudzenie aspiracji poznawczych i twórczych młodzieży oraz kształtowanie w niej aktywnych postaw wobec rzeczywistości, zaangażowanie lokalnych partnerów (rodziców, nauczycieli władz lokalnych)
Wyrównanie szans edukacyjnych to poznanie swojego zaplecza, zaprogramowanie swojego rozwoju i życia i dobry start do realizacji swoich marzeń. Marzeń a nie mrzonek.
W naszym projekcie – bazując na opracowaniach raportów wstępnych do programu realizowanego w 2002 r. oraz doświadczeniach z realizacji programu „Prowincja to nie tu

bezpośrednio:
– uczniowie klas pierwszych gimnazjów – ok. 100 osób
– uczniów z innych klas – około 30 osób
– rodzice dzieci – ok. 150 – 200 osób
– nauczyciele gimnazjów – ok. 40 – 60 osób
– Rady Szkół – (dyrektor, przedstawiciele rodziców i nauczycieli) ok. 14 – 16 osób
– Łącznie bezpośrednio zaangażowanych ok. 370 osób
pośrednio:
– stowarzyszenia i instytucje lokalne – około 200 osób
– pozostali uczniowie gimnazjów – około 400 osób
– osoby znaczące w środowisku około 30 osób
– inni mieszkańcy środowisk około 200 osób
– władze lokalne – około 30 osób
– Łącznie pośrednio zaangażowanych ok. 860 osób
W projekcie bezpośrednio i pośrednio w różny sposób zaangażowanych jest około 1 200 osób. Dane na podstawie dotychczasowych doświadczeń z realizacji projektu.

Etap I – październik 2004
Promocja projektu i prace organizacyjne w tym:
– Ogłoszenie konkursu o kwalifikacji szkół do programu
– Kwalifikacja szkół do programu
– Badania ankietowe środowisk objętych programem – aspiracje, plany (wykorzystanie lokalnych mediów do promocji projektu i prowadzenia psychoedukacji pokazującej znaczenie wyrównywania szans edukacyjnych młodzieży wiejskiej.

Etap II – październik – listopad 2004
Przygotowanie kadry pedagogicznej i rodziców w tym:
** szkolenia warsztatowe dla 2 rad pedagogicznych – cele:
1. Uwrażliwienie kadry na znaczenie docenienia wartości poczucia „dumy